Can Gündüz-Bilge Demirtaş, Şubat 2019, İzmir

…ne de olsa bir yerin belleğini en çok oradan gelip geçenler tutar. Herşeyi gelip geçici kılan akıştan kurtarılan şeyler, mekan ve zamanda düğümlenen anlar, bir zamanlar mümkün olmuş olan yaşantıları şimdinin ceberut gerçekliği karşısına, sulu gözlü bir nostaljiye geçit vermeden, diker. İşte, şimdi, burada, dışına çıkmadan, temsile kaçmadan, düz değişmecesiz, şu anda bakışımızın karşısında ne ise o… bakın, burası Ankara… köyden gelen trende, Kayaş’taki konduda, Baba Karpiç’in Ulus’taki lokantasında, yıkılıp süpürülmekte olan Maltepe’deki Havagazı Fabrikası’nda, kentsel dönüşümün kapılara çarpıyla tebliğ olunduğu Yenidoğan’da, Yutkeviç’in başkentinde, çok dilli bebelerin Ulus’unda, üst geçitlerin Kızılay’ında, alt geçitlerin Akay yokuşunda, Eskişehir yolundaki ODTÜ dolmuşunda, ODTÜ dolmuşundaki Eskişehir yolunda, aktüel olanın sanala atıldığı, yeni sanalların aktüele taşındığı büyük dönüşümün arifesinde nasıl görünüyorsa öyle.

Burası Ankara, o dönem Ankara’da hepimizi saran canlı bir arşiv hummasından hepi topu onbeş dakikalık bir görümlük ve yapımın arka planında pek çok gizli özne var. Ulus Baker’in ODTÜ-GİSAM derslerinden kente saçılan bir “Ankara ikonografisi” düşüncesi doğrultusunda video kamerayı kendine göz bellemiş kinoklar başta olmak üzere.

Dönemin Mimarlar Odası Ankara Şube sekreteri sevgili Şekibe Aslan ile bir sinemada tesadüfen yan yana oturup tanışmamız, Oda’nın 30-40-50-60 yıllık üyeleriyle gerçekleştirilen sözlü tarih çalışmaları, kentin yıkım gündemiyle giderek organikleşen bağlar, görsel-işitsel arşiv muhabbetleri ve 2006 yılı Mimarlık Haftası teması olarak belirlenen “Metamorfoz, Yitik Zamanların Kenti Ankara”… ve Ulus’taki Taş Han’da gerçekleştirilen haftanın açılış toplaşmasında gösterilen Burası Ankara…